بر بال معراجى ها...

اتل متل دوکوهه

یه قطعه از بهشته

روى خاک بى نظیرش

رد پاى فرشته

چندتا آپارتمانن

پر از سوراخ و ترکش

اینجا همش مى وزه

یه بوى خوب و دلکش

اینجا پر ازخاطره است

از اون روزاى جنگى

صداى بى سیم میاد

چشمات رو که مى بندى

(( الو الو حاج همت 

گوشى رو وردار

وقت زدن به خطه

منتظریم علمدار))

تو میدون صبحگاهش

رزمنده ها جمع شدند

حاجى رو دوره کردن

پروانه و شمع شدن

تو چهره شون مى شد خوند

کم کم دارن مى پرن

جونشون و میدن و 

عشق حسین مى خرن

نمى دونم چى داره

 این پادگان خاکى

اشک چشت در میاد

اینجا که پا مى زارى

یه لحظه بى خود مى شى

داغ مى شى ، گر مى گیرى

اگه دعا نخونى

دق مى کنى مى میرى

یادم میاد اون اول

نذاشتن که بیام تو

هى جلومو گرفتن

گفتن:مجوزت کو؟

چه لحظه هاى سختى

انگار تو روز محشر

در بهشت بستن

گفتن بمون پشت در 

به هر درى مى زدم

نذر و دعا مى کردم

من روح حاج همت و 

همش صدا مى کردم

حالا کنار این حوض

اشک چشام مى باره

اینجا همون آبه که

پر شده از ستاره

حسینیه یه جایى

واسه خدایى شدن

از همه دل بریدن

تو جبهه راهى شدن

وقت خداحافظى

قلبت رو جا مى زارى

قول مى دى که تو راه شهدا پا بزارى

خداکنه همیشه

این قول یادت بمونه

انوقت که یه روزى

جات توى آسمونه...